Σίγουρα όσοι ασχολείστε με anime είχατε πολλές φορές αυτόν τον διάλογο με γνωστούς και φίλους σας και μάλιστα προσπαθήσατε και να τους δώσετε να καταλάβουν ότι τα anime δεν είναι παιδικά χωρίς επιτυχία τις περισσότερες φορές.

Δυστυχώς στην Ελλάδα έχει επικρατήσει αυτή η άποψη επειδή στην πρωινή ζώνη τα σαββατοκύριακα προβάλλονται παιδικά μαζί με anime όποτε είναι πολύ λογικό κάποιος να θεωρεί τα anime παιδικά. Ειδικά στις μέρες μας που τα anime που προβάλλονται είναι όντως για παιδιά [Βλέπε Pokemon, Digimon, κ.α]... Μα είναι όντως έτσι; Είναι τα anime παιδικά; αξίζει να ακούμε «καλά ρε είσαι 20 χρόνων και ακόμα παιδικά βλέπεις;» η απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι ΟΧΙ.

• Σε ένα παιδικό ποτέ δεν θα έβλεπες μια ιστορία βγαλμένη από τη ζωή.
  
• Σε ένα παιδικό ποτέ δεν θα ένιωθες τόσο έντονα συναισθήματα.
  
• Σε ένα παιδικό ποτέ δεν θα έβλεπες μεγάλη ποσότητα βίας.

Και μια που είπα βία δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει ιστορίες για Video Clubs ας δημιουργήσω έναν υποτιθέμενο διάλογο:

Πιτσιρικάς: «Μπαμπά θέλω αυτό»
Μπαμπάς: «αυτό; ΑΚΙΡΑ ας το πάρουμε αφού είναι παιδικό»

Την άλλη μέρα...

Μπαμπάς στον υπεύθυνο καταστήματος: «καλά πάτε καλά ρε ; τι παιδικό είναι αυτό ; δεν μπορούσε το παιδί μου να κοιμηθεί το βράδυ»
Υπεύθυνος καταστήματος: «Μα παιδικό είναι αφού έχει κινούμενα σχέδια»

Ας μιλήσουμε όμως για μερικές αισθητές διάφορες. Καταρχήν τα παιδικά έχουν μια σχετικά ίδια υπόθεση:

• Ο καλός τύπος που είναι σούπερ δυνατός σώζει τους πάντες και νικάει τους κακούς.
  
• Οι χαρακτήρες είναι απελπιστικά ηλίθιοι και έτσι προκαλούν γέλιο σε όσους τους παρακολουθούν.

Αυτές είναι δυο βασικές κατηγορίες που κυριαρχούν στα παιδικά που πολλές  φορές όμως συναντούνται και σε anime... Μα τα anime δεν σταματούν εκεί, έχουν ένα βαθύτερο νόημα για την ίδια τη ζωή δείχνοντας ότι υπάρχει ελπίδα για πολλά πράγματα, δίνοντας κίνητρα στον θεατή για ένα καλύτερο αύριο [ίσως αυτό ακούγεται παρατραβηγμένο αλλά ο γράφων το νιώθει]. Όπως για παράδειγμα στο Fist Of The North Star ελπίδα ότι η γη θα ξαναζωντανέψει μετά από τόσες καταστροφές. Σε ποιο παιδικό συναντήσαμε κάτι παρόμοιο;

?λλη διαφορά και μάλιστα αισθητή είναι στο σχέδιο. Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε ένα παιδικό με το σχεδιασμό ενός anime δεν νομίζω και επίσης δεν νομίζω να σας κάνει εντύπωση το ότι οι καλύτεροι σχεδιαστές είναι Γιαπωνέζοι.

Οι ήχοι και η μουσική που συνοδεύουν ένα anime είναι απλώς τέλειοι και αλλάζουν τα συναισθήματα του θεατή ανάλογα με τις σκηνές που βλέπει. Φαντάζομαι ότι όλοι νιώσατε κάπως με τη σκηνή στο HellSing στην εγχείρηση της Integral με το τραγούδι που την συνόδευε, σε αντίθεση με τα παιδικά που η μουσική είναι κάπως μονότονη [με εξαίρεση τα παιδικά της Disney] και οι ανούσιοι ήχοι όπως «zing» «boom» «zizizmazlzzzzzzzzz» κυριαρχούν.

Και τέλος η ιστορία που στα anime είναι γεμάτη νόημα και σε αιχμαλωτίζει στη δίνη της μαζί με την ιστορία των χαρακτήρων. Ενώ στα παιδικά η ιστορία είναι κάπως έτσι : οι καλοί να σώσουν τον κόσμο από τους κακούς. Big Deal.

Just Some Thoughts.

Σημείωση : Ο γραφών δεν έχει κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα με τα παιδικά αλλά δεν μπορεί να ανεχτεί πλέον τη σύγκριση τους με τα anime.