Το φθινόπωρο του 1902, στην άγρια τάιγκα της Σιβηρίας, ο αξιωματικός εξερευνητής Βλαντίμιρ Αρσένιεφ βρίσκεται με μερικούς άντρες σε τοπογραφική αποστολή και συναντάει για πρώτη φορά τον γερο κυνηγό Ντερσού Ουζαλά. Ο Ντερσού δέχεται να γίνει ο οδηγός της αποστολής και ο Αρσένιεφ γρήγορα γοητεύεται από την ποιότητα του ως άνθρωπο και από τις σπάνιες ικανότητες του που συνδυάζουν ενόραση, δεισιδαιμονία και μια καταπληκτική επικοινωνία με την φύση σε όλες τις μορφές της. Η φιλία τους μεγαλώνει μέσα από τις κοινές περιπέτειές τους. Κάποτε χωρίζουν αλλά ανταμώνουν ξανά, την άνοιξη του 1907. Συνεχίζουν τις εξερευνήσεις μέχρι τη μοιραία μέρα όπου ο Ντερσού πυροβολεί μια τίγρη. Βασανισμένος από την πράξη του και έχοντας συναίσθηση ότι η επιβίωση του στο δάσος γίνεται όλο και πιο προβληματική επειδή ελαττώνεται επικίνδυνα η όραση του, ο Ντερσού δέχεται την πρόταση του Αρσένιεφ να εγκατασταθεί μαζί του στη πόλη, στο Καμπαρόφσκ ......

Μετά την βαθιά κατάθλιψη και την απόπειρα αυτοκτονίας, ο Κουροσάβα, μην μπορώντας να βρει χρηματοδότες στην Ιαπωνία, δέχεται μια πρόταση από την Σοβιετική Ένωση να γυρίσει ταινία εκεί και επιλέγει δύο ιστορίες από τα απομνημονεύματα του Αρσένιεφ - ενός από τους πιο συνεπείς μαθητές του Γκόρκι - που ήθελε από παλιά να τις διασκευάσει. Το αποτέλεσμα είναι ένα συγκλονιστικό ποίημα στη φύση, στην φιλία και στη παλικαριά. Ο μέγας ανθρωπιστής Κουροσάβα μας χαρίζει το άκουσμα της γης και την ομορφιά της ενώ ιχνηλατεί την προσωπικότητα του μάγου Ντερσού που μιλάει με τη φωτιά, το νερό, τον άνεμο, τα δέντρα και τα πουλιά. Ξαναβρίσκει το τραγούδι των μεγάλων πρωτοπόρων της άγριας Δύσης όπως ο Γκρίφιθ ή ο Τζόν Φορντ παραδίδοντας στον θεατή ένα σπάνιο μάθημα οικολογικής και ανθρώπινης σωφροσύνης. Η σκηνοθεσία, απλή όχι μεγαλόστομη, αναπνέει αρμονικά και ποιητικά με το μήνυμα αδελφοσύνης και επιστροφής στις πηγές του πολιτισμού. Έξοχος ο μικρόσωμος Μαξίμ Μουντζούκ στο ρόλο του Ουζαλά. Εκπληκτική η φωτογραφία των άγριων τοπίων της Σιβηρίας.