::Moderator::
Συμμετέχει από: 26 Απρ 04
Δημοσιεύσεις: 290
Τόπος: salonica |
Από το 1972 , ο κινηματογράφος, όπως και τα υπόλοιπα μαζικά μέσα, λειτουργούσε ως μέσο διαμόρφωσης πολιτικής άποψης, προς όφελος των πολιτικών και οικονομικών στόχων της κυβέρνησης. Το συμβούλιο λογοκρισίας λειτουργούσε ως μέσο απώθησης αμφιλεγόμενων ταινιών, που απειλούσαν την πολιτική σταθερότητα και ενότητα, με την υποστήριξη της Πολιτείας, η οποία επίσης περιόριζε τον ιδιωτικό ανταγωνισμό ανάμεσα στις εταιρίες παραγωγής. Η λογοκρισία έγινε σφοδρότερη αυτήν την περίοδο, λόγω της εξαιρετικά σκληρής πολιτικής γραμμής. Υπήρχαν περιορισμοί σε φιλμ που θα μπορούσαν να διαταράξουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, προσβάλλοντας ήθη και έθιμα, βλάπτοντας το συμφέρον και την αξιοπρέπεια της χώρας, εξυμνώντας την Βόρεια Κορέα και τον κομμουνισμό ή ασκώντας κριτική στον Πρόεδρο και τις κυβερνητικές αποφάσεις στη χώρα. Έτσι, οι δημιουργοί ήταν υποχρεωμένοι να αυτολογοκρίνονται. Τον Απρίλιο του 1973 η κυβέρνηση Park πέρασε τον Τέταρτο Αναθεωρημένο Νόμο για Κινηματογραφικές Ταινίες, θέτοντας την εγχώρια βιομηχανία υπό τον απόλυτο έλεγχο των Αρχών, τον οποίο διατήρησε και η κυβέρνηση Chun. Τα κεντρικά σημεία του ήταν τα εξής:
Η καθιέρωση αυστηρής λογοκρισίας.
Η παρουσίαση ενός συστήματος αδειοδότησης για την ίδρυση εταιρειών παραγωγής, το οποίο περιόριζε τον ανταγωνισμό στη βιομηχανία.
Η δημιουργία ενός συστήματος προστατευτισμού, μέσω της αναδιοργάνωσης της ποσόστωσης για ξένες και εγχώριες ταινίες. (Τα στούντιο έπαιρναν δικαίωμα για εισαγωγή μίας ξένης ταινίας ανά δέκα εγχώριες παραγωγές το 1975, ανά 8 το 1976, ανά 6 το 1978, ανά 3 το 1979,ανά 4 το 1981, ανά 3 το 1985, ανά 1 το 1986).
Η σύσταση της Εταιρείας Προώθησης Κινηματογραφικών Ταινιών (MPPC), η οποία είχε ως στόχο την διαμόρφωση της γενικότερης πολιτικής των παραγωγών.
Η ενθάρρυνση της δημιουργίας εποικοδομητικών φιλμ, που αναμενόμενα προωθούσαν ους στόχους της Κυβέρνησης.
Αφού διέλυσε αρκετές εταιρίες το 1973, η κυβέρνηση Park προσέφερε το δικαίωμα διάθεσης ξένων και εγχώριων ταινιών σε μόλις 12 , αριθμός που αυξήθηκε σε 14 το 1974 και σε 20 το 1981, οι οποίες από το 1973 ως το 1985 διένειμαν περίπου 90 εγχώριες και 30 ξένες παραγωγές. Ο Lee Tae Won, ο πιο δημοφιλής παραγωγός της δεκαετίας του '80, παραδέχεται πως όλοι στον κλάδο ασχολούνταν με εγχώρια φιλμ μόνο και μόνο για να αποκτήσουν δικαιώματα για εισαγωγές. Ουσιαστικά, μόνο δύο από τις 20 εταιρείες ενδιαφέρονταν πραγματικά για τον εγχώριο κινηματογράφο. Έτσι οι εταιρίες κυκλοφορούσαν αρκετές ταινίες κάθε μήνα, οι οποίες πολλές φορές γυρίζονταν σε διάστημα δύο μόλις εβδομάδων, παίρνοντας μετά το δρόμο για τα ράφια μιας αποθήκης ή για κάποιον κινηματογράφο δεύτερης προβολής. H αιτία του φαινομένου αυτού ήταν πως το μεγαλύτερο ποσοστό των σταθερών, τουλάχιστον, κερδών προερχόταν από τις ξένες παραγωγές.
Συμπληρωματική ποσόστωση δινόταν επίσης στις εταιρίες για παραγωγές τους, που κέρδιζαν στα βραβεία Grand Bell (αναμένετε ανάλυση σε επόμενο άρθρο) καθώς και για αυτές που χαρακτηρίζονταν "ποιοτικές" από το MPPC.
Η MPPC ιδρύθηκε τον Απρίλιο του 1973, μετά τη διάλυση της Ένωσης Προώθησης Κορεατικών Ταινιών. Η Κυβέρνηση δήλωνε πως ο σκοπός της ήταν η η στήριξη της εγχώριας βιομηχανίας και η προώθηση εγχώριων φιλμ . Ο πραγματικός στόχος όμως ήταν η ρύθμιση της βιομηχανίας, η διαχείριση των βραβείων Grand Bell και η επιλογή ποιοτικών ταινιών, με απώτερο σκοπό την ενθάρρυνση κυκλοφορίας παραγωγών, οι οποίες θα ήταν αρεστές στην Κυβέρνηση. Εξέδιδε κάθε χρόνο τον Κανονισμό Πολιτικής Ταινιών, για να ενημερώνει για το τι ζητούσαν οι Αρχές από την βιομηχανία, τακτική που ίσχυε ως το 1986. Υπό το άρθρο 1 του κανονισμού, το MPPC καθιστούσε σαφές πως ο κινηματογράφος έπρεπε να τηρεί τις πολιτικές και κοινωνικές οδηγίες, που όριζαν οι Αρχές. Οι δημιουργοί ήταν υποχρεωμένοι να επιδεικνύουν τη "φωτεινή" πλευρά της κοινωνικής πραγματικότητας και να αναδεικνύουν τις παραδόσεις, ώστε να διδάσκουν στο κοινό τις αξίες των προγόνων τους. Οι Αρχές γενικότερα προσπαθούσαν να διδάξουν στο κοινό την παραδοσιακή ηθική, ιδιαίτερα το κομμάτι, που αναφερόταν στον σεβασμό και την υπακοή στην εξουσία.
Από τη στιγμή που η Κυβέρνηση απέδιδε την πλειονότητα των βραβείων Grand Bell και τον χαρακτηρισμό ποιοτική σε ταινίες που ακολουθούσαν τις επίσημες κατευθυντήριες οδηγίες, οι εταιρίες ήταν υποχρεωμένες να κυκλοφορούν "ηθικές" (χωρίς γυμνό και βωμολοχίες, ο αμερικάνικος όρος είναι wholesome movies) παραγωγές, απλώς και μόνο για να αποκτήσουν ποσόστωση, χωρίς να ενδιαφέρονται ούτε για την ποιότητα ούτε για την προσέλευση του κοινού. Ως αποτέλεσμα, η εμπορική επιτυχία των εισαγωγών ήταν σχεδόν δεδομένη, λόγω των περιορισμών που επέτρεπαν ελάχιστες τέτοιες προβολές και της διαφοράς σε ποιότητα, σε βαθμό που η απόκτηση ποσόστωσης να θεωρείται αυτοσκοπός για τις εταιρίες που ήθελαν να έχουν κέρδος. Η παραγωγή ηθικών ταινιών καθοδηγούνταν από μία ενοποιημένη ιδεολογία, σχεδιασμένη να προωθεί την πολιτική νομιμότητα των Αρχών. Η παρουσίαση της γινόταν μέσα από τα ακόλουθα θέματα:
Αντικομμουνισμός.
Ιστορικές φιγούρες ηρώων, των οποίων οι πράξεις υπήρξαν καθοριστικές στη διάσωση του Έθνους.
Η αφοσίωση του ατόμου στο κοινό συμφέρον
Πολιτιστική κληρονομιά και παραδοσιακές αξίες, όπως πίστη, καρτερικότητα και αφοσίωση.
Τα θέματα αυτά ήταν απαραίτητα στην κατήχηση των πολιτών, η οποία είχε ως απώτερο σκοπό να πείσει πως το απολυταρχικό καθεστώς ήταν το μόνο που μπορούσε να οδηγήσει την χώρα στην πρόοδο, προστατεύοντας την παράλληλα από πιθανούς εχθρούς, με νούμερο 1 φυσικά τον κομμουνισμό.
Η θεματική του αντικομμουνισμού ήταν εξαιρετικά δημοφιλής, με αποτέλεσμα να επεκτείνεται σε μια πλειάδα ειδών, πέρα από τα στρατιωτικά φιλμ, όπως δράσης, αστυνομικά και μελοδράματα. Το MPPC κυκλοφόρησε 5 τέτοιες προπαγανδιστικές ταινίες, τα Testimony (1973), The battle field (1974), I will never cry again (1974), The remaining spy (1975), Taebaek mountains (1994 ), ενώ παράλληλα έδωσε άδειες σε εταιρίες που κόπτονταν να κυκλοφορήσουν ανάλογες, όπως τα The flame (1975), The hidden hero (1979), The final witness (1980), Avengo flying rangers (1982), My last memory of Heungnam (1983). Η πλειονότητα τους αναφερόταν στις αλλαγές ψυχολογίας και συμπεριφοράς των ανθρώπων κατά τη διάρκεια αιματηρών μαχών ανάμεσα σε κομμουνιστές και δημοκράτες, με σύνηθες αποτέλεσμα την μετάλλαξη ιδεολογικά αδιάφορων ανθρώπων σε αντικομμουνιστές, μπροστά στην σκληρότητα του "κακού" πολιτεύματος.
Τα θέματα 2 και 3 αντιπροσώπευαν ταινίες όπως τα Τhe general wears red clothes (1973) και Diary of the battle field (1977), τα οποία επικεντρώνονται σε ηρωικές φιγούρες του πολέμου Chosun (η τότε ονομασία της Κορέας, η οποία προέρχεται από το όνομα της δυναστείας που κυβερνούσε τη χώρα) - Ιαπωνίας (1592-1595), ενώ παράλληλα αποδίδουν τον διχασμό της κοινής γνώμης για το πολίτευμα της χώρας στην εισβολή των Ιαπώνων. Τα Yu Gwan Sun (1974) και Like an everlasting pine (1983) παρουσιάζουν την σφοδρή αντίσταση στην ιαπωνική κατοχή. Τα A daffodil (1973) και The mother (1976) εστιάζουν την προσοχή στην αφοσίωση της γυναίκας στην κοινωνική αναμόρφωση, σε ένα αγροτικό χωριό και σε ένα ορφανοτροφείο, αντίστοιχα. Τέλος το Policeman (1978) αναδεικνύει τους δημόσιους λειτουργούς και τις υπηρεσίες τους στο κοινό συμφέρον.
Με το τέταρτο θέμα ασχολούνταν κυρίως φιλμ, τα οποία χαρακτηρίζονταν λογοτεχνικά, μιας και τα περισσότερα ήταν μεταφορές βιβλίων. Τα The soil (1974) και The old house (1977) έχουν ως θέμα τραγικές ιστορίες της Yangban, της αριστοκρατικής τάξης της δυναστείας Chosun, καθώς οι οικογένειες προσπαθούν να επιβιώσουν εν μέσω της κατάρρευσης παραδοσιακών αξιών, όπως η αφοσίωση στην οικογένεια και στην κοινότητα. Κοινό χαρακτηριστικό τους, η περιγραφή των δυτικών αξιών ως καταστροφικών για τη δομή της κοινωνίας. Οι ταινίες αυτές, αν και είχαν συνήθως εμπορική επιτυχία, λόγω κυρίως των θεμάτων τους, τα οποία ήταν ήδη γνωστά μέσω των βιβλίων που βασίζονταν, είχαν και ένα πολύ σημαντικό αρνητικό αποτέλεσμα: προκάλεσαν την αδιαφορία του κοινού για πρωτότυπα σενάρια.
Ανάλογα δημοφιλής υπήρξαν και οι χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες δράσης, οι οποίες είχαν συνήθως ως θέμα έναν ξιφομάχο ή κάποιον που ασχολούνταν με πολεμικές τέχνες, που θα θυσίαζε τα πάντα για να νικήσει τους αντιπάλους του. Περισσότερες από 20 παραγωγές που γυρίστηκαν από το 1978 ως το 1983 εμπεριείχαν στον τίτλο τους τη παραλλαγές της λέξης Shorin (Shaolin). Περιστρέφονταν γύρω από τα θέματα της ιαπωνικής κατοχής και της καταδυνάστευσης του κομμουνισμού, ενώ επίσης χαρακτηριστικό είναι πως σχεδόν πάντα είχαν καλό τέλος. Ουσιαστικά επρόκειτο για γρήγορες λύσεις στον αγώνα για απόκτηση ποσόστωσης, ενώ αν και ήταν αρκετά δημοφιλείς, σπάνια προβάλλονταν σε κινηματογράφους πρώτης προβολής.
Το μελόδραμα παρέμενε το κυρίαρχο είδος σε αυτήν την περίοδο (1973 -1986), αν και η θεματολογία του είχε ελάχιστη σχέση με την ανάλογη των προηγούμενων δεκαετιών. Κύρια διαφορά πως τη δεκαετία του '60 απευθυνόταν κυρίως σε γυναίκες, ενώ τη δεκαετία του '70 σε άνδρες. Παλαιότερα, εστίαζε την προσοχή στις γυναικείες σεξουαλικές επιθυμίες, παίρνοντας συνήθως ως παράδειγμα σεξουαλικές σχέσεις, τις οποίες και καταδίκαζε βάσει των τότε κοινωνικών προτύπων. Πλέον, δεν έδινε σχεδόν καμία σημασία στα υπάρχοντα κοινωνικά πρότυπα, που αφορούσαν την παρθενία. Ταινίες όπως τα Heavenly home coming to stars (1974), The winter woman (1977) και The glory of the night (1979), απεικονίζουν την γυναικεία παρθενία ως βάρος, τοποθετώντας τις πρωταγωνίστριες σε μια αλληλουχία αρραβώνων, στην αναζήτηση πραγματικής αγάπης. Γενικότερα τα μελοδράματα της περιόδου ασχολούνταν με 3 θέματα: Ιστορίες από πόρνες και συνοδούς σε μπαρ, ερωτικές σχέσεις φοιτητριών ή άλλων γυναικών ίδιας ηλικίας και εξωσυζυγικές σχέσεις γυναικών, συνήθως στα τριάντα τους.
Όπως στην πολιτική, έτσι και στον κινηματογράφο η συγκεκριμένη περίοδος θεωρείται από τις χειρότερες στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Παρ όλη την εκτεταμένη εκβιομηχάνιση, που είχε ως αποτέλεσμα την μεγάλη ανάπτυξη της χώρας (χαρακτηρίστηκε από τους οικονομολόγους ως Ασιατική Τίγρης, μαζί με το Χονγκ Κονγκ , την Ταϊβάν και την Σιγκαπούρη), τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίστηκαν σφοδρά και η βιομηχανία του κινηματογράφου βρισκόταν σε κατακόρυφη πτώση. Η οικονομική ευμάρεια έφερε την μεγέθυνση της μεσαίας τάξης, η οποία είχε την οικονομική δυνατότητα να αγοράζει εισιτήρια για ταινίες, αλλά το ενδιαφέρον του κοινού για τις εγχώριες παραγωγές, οι οποίες ήταν γεμάτες γυμνό, φθηνούς συναισθηματισμούς και κυβερνητική προπαγάνδα, έφθινε όλο και περισσότερο. Κύρια αιτία, βέβαια, της γενικής έλλειψης ποιότητας ήταν το σύστημα της ποσόστωσης.
Η αγορά συρρικνωνόταν με ταχείς ρυθμούς σε όλους τους τομείς: στον αριθμό των παραγωγών, στο αντίτιμο των εισιτηρίων, στη μέση προσέλευση κατά άτομο, ακόμα και στον αριθμό των κινηματογράφων. Ο ετήσιος μέσος όρος προσέλευσης κατά άτομο ήταν 3,7 το 1972, 2,9 το 1974, 1,7 το 1978 και 1,2 το 1981. Από το 1981 ως το 1987 ο αριθμός αυτός κυμαινόταν από 1,1 ως 1,2. Ο γενικός αριθμός προσέλευσης το 1986 ήταν περίπου τρεις φορές μικρότερος από αυτόν του 1973, αν και ο πληθυσμός την ίδια περίοδο αυξήθηκε κατά 9 εκατομμύρια. Ανάλογη ήταν και η πτώση στον αριθμό των παραγωγών: Από 122 το 1973 σε 73 το 1986. Με το προϊόν συρρικνωμένο οι κινηματογράφοι άρχισαν να κλείνουν σωρηδόν μετά το 1971, όταν και ο αριθμός τους είχε φτάσει στο απόγειο του με 717. Μέχρι το 1981 είχαν μείνει ανοικτοί μόλις 423. Ο αριθμός των μεγάλων αιθουσών συνέχισε να μειώνεται, από 376 το 1983 σε 280 το 1987. Μοναδική εξαίρεση σε όλη αυτήν την πτώση αποτελούσαν τα συγκεντρωτικά έσοδα, γεγονός όμως που οφειλόταν αποκλειστικά στην αύξηση της τιμής του εισιτηρίου από 300 γουόν το το 1973 σε 2500 το 1983 (1000 γουόν = 0,685 ευρώ).
Ο νέοι, οι οποίοι παραδοσιακά αποτελούν τον κύριο δημογραφικό στόχο της βιομηχανίας, απέφευγαν τις αίθουσες. Σπουδαστές και νεαροί διανοούμενοι καυχιόντουσαν για το ότι δεν παρακολουθούσαν εγχώριες ταινίες, ενώ και η ολοένα αυξανόμενη δημοτικότητα της τηλεόρασης μείωνε ακόμα περισσότερο τα έσοδα των εταιριών.
Η απάθεια του κοινού, η έντονη λογοκρισία, η αδιαφορία των εταιριών για την παραγωγή εγχώριων φιλμ και η, ως αποτέλεσμα, καλλιτεχνική και τεχνολογική στασιμότητα, εξαφάνισαν κάθε περιθώριο αντίδρασης της βιομηχανίας, κάνοντας την απόλυτα εξαρτώμενη από την ποσόστωση για την επιβίωση της. |
|
|
