::Moderator::
Συμμετέχει από: 26 Απρ 04
Δημοσιεύσεις: 290
Τόπος: salonica |
O Haruhi Murakami είναι ένας από τους αγαπημένους μου λογοτέχνες και έτσι ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένος για την μεταφορά στον κινηματογράφο του πιο δημοφιλούς μυθιστορήματος του, Norwegian wood. Σαν εγχείρημα το θεωρούσα αρκετά δύσκολο, μιας και το στήσιμο των βιβλίων του είναι κάπως περίεργο, ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον υπερρεαλισμό και συνήθως δίχως να υπάρχει ουσιαστικό τέλος στην πλοκή. Το αποτέλεσμα όμως ήταν αρκετά καλό και η ταινία μετέφερε σε με μεγάλη πιστότητα την ατμόσφαιρα που συναντούμε στο βιβλίο, χάρη κυρίως στην εκπληκτική κινηματογράφιση του Ping Bin Lee και την μουσική του κιθαρίστα των Radiohead, Johnny Greenwood. Ας το δούμε όμως αναλυτικά.
To σενάριο λοιπόν έχει ως εξής: Στη δεκαετία του 60, τρεις φίλοι κάνουν παρέα, σχεδόν αποκλειστικά: O Toru Watanabe, o Kizuki και η Naoko, με τους δύο τελευταίους να είναι ζευγάρι. Χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία, κάποια στιγμή, ο Kizuki αυτοκτονεί και ο Toru, του οποίου ήταν και ο μοναδικός φίλος, μετακομίζει στο Tokyo, για σπουδές, αλλά και για να ξεφύγει από την οδυνηρή ανάμνηση.
Εκεί συναντάει πάλι την Naoko, και αρχίζουν να κάνουν παρέα, ενωμένοι κατά κάποιο τρόπο από την κοινή απώλεια. Ενας περίεργος ρομαντισμός αιωρείται ανάμεσα στους δύο και στα εικοστά γενέθλια της κάνουν σεξ, για πρώτη της φορά. Και ενώ το περιστατικό αυτό δημιουργεί αρκετά ερωτήματα, η Naoko, ύστερα από το συγκεκριμένο βράδυ, εξαφανίζεται, αφήνοντας βαριά θλίψη στον Toru.
Λίγο αργότερα, γνωρίζει μια άλλη κοπέλα, την Midori, η οποία φαίνεται να τρέφει αισθήματα για εκείνον, αν και έχει σχέση με κάποιον άλλο. Στη ζωή του υπάρχει επίσης και ο ένας και μοναδικός του φίλος, ο Nagasawa, με τον οποίο, παρ'ότι διατηρεί σοβαρή σχέση, βγαίνουν συχνά έξω, με αποκλειστικό σκοπό να γνωρίσουν κορίτσια και να κοιμηθούν μαζί τους.
Κάποια στιγμή η Naoko επιστρέφει στη ζωή του και τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσετε μόνοι σας.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Γαλλοβιετναμέζος Anh Hung Tran, ο οποίος, αν και είχε αρκετά δύσκολο έργο στα χέρια του, τα κατάφερε πολύ καλά, μεταφέροντας σε μεγάλο βαθμό την μελαγχολία που υπάρχει διάχυτη στο βιβλίο. Σκηνοθετεί μάλιστα με έναν τρόπο σχεδόν ταυτόσημο με το ιαπωνικό στυλ, δηλαδή αργά, χωρίς ιδιαίτερη δράση, αλλά με όσο το δυνατόν πιο όμορφες και δυνατές εικόνες. Χαρακτηριστικό είναι πως ο ίδιος δεν γνωρίζει ιαπωνικά, για αυτό και αρχικά διασκεύασε το σενάριο στα γαλλικά, στη συνέχεια, με τη βοήθεια μεταφραστών, στα αγγλικά και από κει στα ιαπωνικά.
Ως Toru o Kenichi Matsuyama, ο οποίος πλέον είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς στην Ιαπωνία. Παίζει αρκετά καλά, αποδίδωντας το ρόλο χωρίς πολλές ατάκες , όπως άλλωστε συμβαίνει και στο βιβλίο, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει. Άλλωστε δεν το απαιτεί και ο ρόλος. Πολλοί ίσως μάθουν την πρώτη τους ιαπωνική λέξη παρακολουθώντας τον. Mochiron, που σημαίνει βέβαια.
Ως Naoko η Rinko Kikuchi, για την οποία ισχύουν λίγο πολύ τα ίδια με τον Matsuyama, όσο αναφορά την απόδοσή της στην ταινία. Θεωρώ πάντως, πως ο ρόλος της είναι ελαφρώς πιο απαιτητικός, με όλες αυτές τις εναλλαγές ανάμεσα στην ηρεμία και την υστερία και για αυτό η απόδοση της είναι σαφώς καλύτερη.
Ως Midori η Kiko Mizuhara στο ντεμπούτο της στον κινηματογράφο, η οποία επίσης αποδίδει πολύ καλά, έχοντας ουσιαστικά τον μόνο ρόλο που δεν αποπνέει (όχι όλη την ώρα τουλάχιστον) μελαγχολία. Τουλάχιστον ευχάριστη η παρουσία της.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει οπωσδήποτε στον διευθυντή φωτογραφίας της ταινίας, Mark Lee Ping Bin, o οποίος είναι υπεύθυνος για όλες αυτές τις υπέροχες εικόνες που συναντούμε διάχυτες σε όλη την διάρκεια του φιλμ. Πραγματικά εκπληκτική δουλειά και κατά πάσα πιθανότητα το μεγαλύτερο ατού του Norwegian wood.
Προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά πιστεύω πως, στην συγκεκριμένη περίπτωση στερούμαι αντικειμενικότητας. Θεωρώ πάντως, πως σε όποιον άρεσε το βιβλίο, θα του αρέσει και η ταινία.
Για μια ελαφρώς πιο αναλυτική περιγραφή εδώ:
http://sin-kazama.blogspot.com/2011/11/norwegian-wood.html |
|
|
